Η Μεγάλη Μυστηριακή Σχολή της Γης
ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ 2/2
Από τον Ανδρέα Τσάκαλη
ν
Πολ Σόλομον: Η αφήγηση ενός σύγχρονου αναζητητή
ν
ΑΠΟ ΤΟ 1967, όταν μια μυστικιστική εμπειρία με έκανε να παραιτηθώ από τις τάξεις των Βαπτιστών ιερέων όπου ανήκα και να αρχίσω μια νέα ζωή, η ιδέα τού να ανακαλύψω μια τέτοια σχολή σιγόκαιγε διαρκώς μέσα μου. Ωστόσο, δεν περιορίστηκα στην προσμονή ενός τέτοιου γεγονότος, αλλά αφιερώθηκα σε έναν σκοπό: στο να μοιραστώ με τους ανθρώπους την τεράστια και αστείρευτη πηγή νοημοσύνης, δημιουργικότητας και πνευματικής ζωής που βρίσκεται μέσα στον καθένα μας.
Με αυτήν τη λογική, ίδρυσα το 1972 την Αδελφότητα του Εσωτερικού Φωτός, έναν πνευματικό και εκπαιδευτικό οργανισμό με στόχο την προώθηση ακριβώς αυτού του έργου. Όμως, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο ήθελα να ανακαλύψω μια τέτοια σχολή. Αν και έκανα ό,τι μπορούσα για να προετοιμαστώ γι’ αυτό το ενδεχόμενο, πολλές φορές μέσα στην ανυπομονησία μου αναρωτιόμουν αν θα έβρισκα ποτέ ένα τέτοιο μέρος.
Μια μέρα μια συνεργάτιδά μου στην Αδελφότητα με παρακίνησε να επισκεφτώ έναν σοφό, γέρο διδάσκαλο του Ζεν. Σύμφωνα με τα λόγια της, αν και η διδασκαλία του αφορούσε τη φροντίδα των δέντρων μπονσάι, στην πραγματικότητα «είχε ελάχιστα να κάνει με το φύτεμα και την ανάπτυξη αυτών των μικροσκοπικών δέντρων».
Αν και εκείνο τον καιρό δεν ενδιαφερόμουν ιδιαίτερα για μια τέτοια συνάντηση, αυτή επέμενε μέχρι που τελικά συμφώνησα. Δεν είχα την παραμικρή υποψία ότι επρόκειτο για κάτι που θα άλλαζε τη ζωή μου.
Εκείνη την πρώτη μέρα της συνάντησής μας, καθώς περπατούσαμε μέσα σε ένα μαγικό κόσμο μικροσκοπικών δέντρων, άρχισα να αντιλαμβάνομαι ορισμένα πράγματα γύρω από αυτόν το διδάσκαλο, που φαίνονταν πολύ περίεργα. Καταρχήν, οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά αργές. Αντίθετα, εγώ βρισκόμουν σε τέτοια κατάσταση υπερδιέγερσης που έκανα τρεις ερωτήσεις πριν ακόμη αυτός προλάβει να απαντήσει στην πρώτη. Παρατήρησα, ωστόσο, πως όσο πιο νευρικός γινόμουν εγώ, τόσο πιο ήρεμος και αργός γινόταν εκείνος, έχοντας το μεγαλύτερο μέρος της προσοχής του στραμμένο στα θαυμάσια φυτά που μας περιέβαλαν.
Όταν τελειώσαμε τη σύντομη βόλτα μας στον κήπο, είχα την σαφή αίσθηση πως απολογήθηκε στα δέντρα και τα φυτά για τη «μη συνειδητή» παρουσία μου.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή κατάλαβα έκπληκτος ότι στην πραγματικότητα μου δίδασκε ένα μάθημα – ένα μάθημα που υπήρχε περίπτωση να μην αντιλαμβανόμουν καθόλου.
Όταν τελικά ηρέμησα και καθίσαμε, του είπα όχι χωρίς κάποιο στόμφο: «Σενσέι, βλέπω ότι είστε ένας διδάσκαλος της πνευματικής ανάπτυξης και θα ήθελα να διδαχθώ από εσάς». Η αντίδρασή του ήταν αναπάντεχη.
Πήρε ένα πληγωμένο ύφος, σαν να τον είχα κατηγορήσει για κάτι που δεν είχε κάνει. Τελικά, μου είπε με τον αργό, ευγενικό τρόπο του: «Δεν πιστεύω πως υπάρχει κάτι τέτοιο σαν τον πνευματικό διδάσκαλο. Αν διδάσκω πνευματικές αλήθειες, αυτό γίνεται μόνο γιατί όλα τα πράγματα έχουν πνεύμα. Αυτό που είπατε υπονοεί πως διαχωρίζω τη ζωή από την ουσία της. Αυτό που εγώ διδάσκω είναι ζωή, αυτή η συνεκτική δύναμη που διαποτίζει ολόκληρο το σύμπαν. Δεν υπάρχει ένα πράγμα σε κάποιο τάχα πνευματικό επίπεδο, ένα άλλο σε νοητικό επίπεδο και ένα άλλο σε φυσικό επίπεδο. Όλα είναι ένα – είναι νόμος. Αυτό που εσείς αποκαλείτε πνευματική ανάπτυξη είναι απλώς ανάπτυξη».
«Καλώς», απάντησα βιαστικά. «Αν διδάσκετε την τέχνη των μπονσάι, τότε η τέχνη των μπονσάι είναι αυτό που θέλω να μάθω. Θέλω να γίνω μαθητής σας».
«Ας αρχίσουμε δουλεύοντας για λίγο με ένα φυτό», απάντησε ευγενικά, «και μετά θα μιλήσουμε γι’ αυτό».
Μου έδειξε ένα κακομοιριασμένο, σχεδόν νεκρό πεύκο που έμοιαζε να το είχε μόλις πάρει από τα σκουπίδια και δίνοντάς μου μια μικρή λαβίδα μού είπε να αφαιρέσω τις καφετιές πευκοβελόνες. Δεν χρειαζόταν πολύ για να καταλάβω πως επρόκειτο για μάθημα υπομονής. Το δέντρο είχε κυριολεκτικά χιλιάδες καφετιές πευκοβελόνες, που ήταν πολύ μικρές σε μέγεθος.
Άρχισα να δουλεύω με επιμέλεια και αποφασιστικότητα. Μετά από ώρες δουλειάς, ο σενσέι Τακανοχάσι ήρθε κοντά μου και με ρώτησε:
«Αν επρόκειτο να του δώσεις ένα πιο όμορφο σχήμα, τι θα έκανες;»
Απάντησα πως δεν είχα ιδέα.
Τότε εκείνος άρχισε να δουλεύει με έναν μαγευτικό τρόπο. Αφού έσπρωξε στην άκρη τα κλαδιά και κοίταξε προσεκτικά το δέντρο από κάθε κατεύθυνση, πήρε το ψαλίδι του κλαδέματος και άρχισε να κόβει. Και πριν πέσει ο ήλιος, το άσχημο, κακομοιριασμένο πεύκο είχε μεταμορφωθεί σε ένα πανέμορφο μικρό μπονσάι.
Ήμουν συγκλονισμένος. Ένιωθα σαν να είχα δει τη μεταμόρφωση μιας ψυχής από κάτι που ήταν ανεξέλεγκτο και καταδικασμένο σε κάτι που το είχε κάνει όμορφο η φύση και όχι το χέρι ενός ανθρώπου.
«Σενσέι», του είπα, «πάντοτε ήθελα να γίνω μαθητής μιας εσωτερικής σχολής. Θα αναλάβετε να με διαπλάσσετε όπως έκαναν οι διδάσκαλοι στις αρχαίες Μυστηριακές Σχολές;»
Με κοίταξε κατάματα και μου είπε: «Πολ, έχεις τη δύναμη να εγκαταλείψεις την οργάνωσή σου, να “κατεβάσεις ρολά” και να έρθεις εδώ ως υπηρέτης μου, πλένοντας τα φλιτζάνια του τσαγιού στην κουζίνα, στρώνοντας το κρεβάτι μου, σφουγγαρίζοντας το πάτωμα και μαζεύοντας τις πευκοβελόνες από τα βρώμικα πεύκα, ακόμη και αν ποτέ δεν θα σου έλεγα τίποτα σοφό για να σε διδάξω;»
Τα λόγια του με κτύπησαν σαν κεραυνός. Η Αδελφότητα που είχα ιδρύσει ήταν σαν παιδί μου, περιέκλειε όλα τα όνειρά μου και το να την κλείσω θα ήταν σαν να έβαζα τέρμα σε ένα ζωτικό κομμάτι της ζωής μου. Ωστόσο, το να βρω ένα διδάσκαλο ήταν αυτό που αναζητούσα εδώ και πολύ καιρό.
Ζύγισα τις επιλογές και πήρα την απόφασή μου: «Ναι», ψιθύρισα, «θα έρθω εδώ ως υπηρέτης σου».
«Τότε δεν μπορώ να σε διδάξω», μου δήλωσε με κατηγορηματικό τόνο. «Βλέπω ότι είσαι συναισθηματικά φορτισμένος με το θέμα της διδασκαλίας. Έπειτα, αν κλείσεις τη σχολή σου και έρθεις μαζί μου, τότε μάλλον εγώ χρειάζεται να μάθω από εσένα, γιατί εγώ δεν θα μπορούσα ποτέ να κλείσω τη δική μου σχολή για να γίνω μέλος της δικής σου Αδελφότητας».
Η ταραχή μου ήταν μεγάλη. Τα δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπό μου. Κατάλαβα, όμως, πως σε αυτή τη σύντομη συζήτηση είχα μάθει περισσότερα από όσα μπορούσα να μάθω στη διάρκεια μιας ζωής στον έξω κόσμο. Από το μυαλό μου πέρασε ξαφνικά η σκέψη πως είχα βρει τη Μυστηριακή Σχολή που αναζητούσα. Τον ρώτησα αν θα μπορούσα κάποια μέρα να συναντήσω αυτόν που του είχε διδάξει την τέχνη των μπονσάι. «Μόνο ο διδάσκαλος παίρνει αυτήν την απόφαση», απάντησε.
v
Μια απρόσμενη επίσκεψη
Τρία χρόνια αργότερα, και αφού είχα μετακομίσει από την Ατλάντα στο Βιρτζίνια Μπιτς, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από έναν κύριο που εργαζόταν στο Βοτανικό Κήπο του Νόρφολκ και ο οποίος ισχυρίστηκε πως γνώριζε τον μυστηριώδη διδάσκαλο της τέχνης των μπονσάι. Υποθέτοντας πως επρόκειτο για κάποιον μαθητή του σενσέι, τον προσκάλεσα να με επισκεφτεί. Αυτός μου έφερε ένα όμορφο μπονσάι που ήταν ακόμη τυλιγμένο με τα σύρματα που το διαμόρφωναν.
Αργότερα την ίδια μέρα τηλεφώνησα στον σενσέι Τακανοχάσι, στην Ατλάντα, για να τον ευχαριστήσω για το δώρο του μαθητή του.
«Αυτός που ήρθε δεν ήταν μαθητής μου», μου είπε. «Αυτός ήταν ο δάσκαλός μου!»
Έμεινα εμβρόντητος. Όλα αυτά τα χρόνια περίμενα να συναντήσω το διδάσκαλό του. Αυτός ήρθε κι έφυγε και εγώ ούτε καν τον κατάλαβα.
Αμέσως τηλεφώνησα σε αυτόν τον κύριο και του ζήτησα να με επισκεφτεί άλλη μια φορά. Κατά τη διάρκεια αυτής της επίσκεψης συνέβη κάτι το εκπληκτικό. Καθώς κάθισε και άρχισε να μιλάει για το φυτό που μου είχε κάνει δώρο, άρχισε να κάνει αναφορές σε γεγονότα της ζωής μου.
«Όταν διαμόρφωνα αυτό εδώ το κλαδί», είπε, «ήταν δύσκαμπτο σαν να επρόκειτο να σπάσει, αντί να λυγίσει. Αυτή ήταν η εποχή που αποφάσιζες αν θα εξέδιδες βιβλία ή θα δίδασκες».
Συνέχισε μιλώντας για άλλα κλαδιά, συσχετίζοντάς τα με λεπτομέρειες της ζωής μου, λεπτομέρειες που γνώριζα μόνον εγώ. Όταν τον ρώτησα πώς γνώριζε γι’ αυτά τα γεγονότα, απάντησε: «Αυτό το δέντρο άρχισε να διαμορφώνεται όταν πρωτάκουσα για σένα και από τότε σε έχω παρατηρήσει μέσω της ανάπτυξης των κλαδιών του. Καθετί που έκανες αντανακλούσε στο δέντρο. Αν κάποιο κλαδί έφερνε αντίσταση, καταλάβαινα ότι κι εσύ συναντούσες αντίσταση σε αυτό που έκανες στη ζωή σου».
Δεν είχα ιδέα για τη συμμετοχή αυτού του ανθρώπου στη ζωή μου και ωστόσο επί τρία χρόνια αυτός γνώριζε καθετί που την αφορούσε. Δεν επενέβαινε στη ζωή μου, αλλά ωστόσο φαινόταν να την επηρεάζει με ένα μαγικό τρόπο. “Υποδείκνυε” στο δέντρο –και μέσω αυτού σε μένα– πώς έπρεπε να αναπτυχθεί ώστε να προσεγγίσει την τελειότητα.
Είχα αγγίξει και πάλι την περιφέρεια της έννοιας της Μυστηριακής Σχολής. Του έκανα, λοιπόν, την ερώτηση πού μπορούσα να βρω μια τέτοια σχολή, την ερώτηση που με απασχολούσε μυστικά τόσα χρόνια.
«Μπορεί πράγματι να υπάρχει ένα τέτοιο πράγμα όπως μια Μυστηριακή Σχολή», απάντησε, «αλλά δεν την χρειάζεσαι γιατί ήδη ανήκεις σε μια από τις ανώτατες Μυστηριακές Σχολές αυτού του πλανήτη. Το επόμενο μάθημα που χρειάζεσαι στη ζωή σου βρίσκεται ακριβώς μπροστά σου και δεν χρειάζεσαι άλλους δασκάλους πέρα από αυτούς που ήδη έχεις. Οι διδάσκαλοι μπορούν σε βοηθήσουν στα μαθήματα που πρέπει να πάρεις, αλλά αυτό είναι όλο. Κανένας δεν μπορεί να σου διδάξει τίποτα περισσότερο για το Θεό από αυτά που είναι ήδη γραμμένα στην καρδιά σου. Οι άλλοι μπορούν μόνο να σου υποδείξουν τα μαθήματα και να τα ανασύρουν στην επιφάνεια της αντίληψής σου».
Μετά από αυτές τις διευκρινήσεις κατάλαβα πως η Μυστηριακή Σχολή που έψαχνα τόσον καιρό βρισκόταν ακριβώς μπροστά στα μάτια μου. Ήταν εκεί από τότε που γεννήθηκα. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη από όλες τις μυστηριακές σχολές: τη Μυστηριακή Σχολή του πλανήτη Γη.
Με το που θα γεννηθούμε, γινόμαστε αυτομάτως μέλη της. Δεν θα μπορούσαμε να βρεθούμε σε κανέναν καλύτερο τόπο και σε κανέναν καλύτερο χρόνο από αυτόν που βρισκόμαστε εδώ και τώρα. Η διδακτέα ύλη είναι ό,τι βρίσκεται μπροστά μας. Σε μας μένει αν θα επιλέξουμε να πάρουμε συνειδητά και σκόπιμα τα μαθήματα που μας αφορούν.
Ουσιαστικά, αυτός ο διδάσκαλος ποτέ δε με δέχτηκε ως μαθητή του, αν και εργάστηκα ως υπηρέτης του (στην κυριολεξία) απλώς και μόνο για να έχω τη δυνατότητα να βρίσκομαι μαζί του και να μαθαίνω ό,τι μπορούσα από αυτόν. Πάντα έλεγε: «Η Μυστηριακή Σχολή είναι αυτός ο πλανήτης. Ο διδάσκαλος βρίσκεται μαζί σου, πάντοτε ήταν μαζί σου και πάντοτε θα είναι».
v
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ
1. Πυθαγόρα, Χρυσά Έπη, εκδ. Πάπυρος, με εισαγωγή Εμ. Παντελάκη.
2. Πορφύριος, Η ζωή του Πυθαγόρα, εκδ. Πύρινος Κόσμος, Αθήνα 1978.
3. Ιάμβλιχος, Περί των αιγυπτίων μυστηρίων, εκδ. Ζήτρος, Θεσσαλονίκη 2005.
4. Φιλόστρατος, Τα ες τον Τυανέα Απολλώνιον, εκδ. Κάκτος, Αθήνα 1994.
5. Ε.Π. Μπλαβάτσκυ, Αρχαία μυστήρια, εκδ. Ιάμβλιχος, Αθήνα 1989.
6. Πολ Μπέκμαν Τέιλορ, Η Αμερική του Γκουρτζίεφ, εκδ. Πύρινος Κόσμος, Αθήνα 2008.
7. Σειρά βιβλίων του Κάρλος Καστανέντα από τις εκδόσεις Καστανιώτη, Τηλορήτη και Κάκτου.
8. Λάμα Αναγκαρίκα Γκοβίντα, Ο δρόμος των λευκών νεφών, εκδ. Πύρινος Κόσμος, Αθήνα 2001.
9. Άρθρο του Πολ Σόλομον στο περιοδικό Kindred Spirit, τομ. 2, αρ. 7.
10. Wikipedia, Paul Solomon (1939-1994).
< Επιστροφή
Δείτε επίσης:
1 2