Η Λόγχη του Πεπρωμένου
ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Από τον Αντώνη Κυριαζή
• Σύμφωνα με το θρύλο, η λόγχη με την οποία ο Λογγίνος τρύπησε τα πλευρά του σταυρωμένου Ιησού δίνει ξεχωριστές δυνάμεις σε όποιον την έχει στην κατοχή του.
• O θρύλος της “Λόγχης του Πεπρωμένου” οδήγησε πολλούς διψασμένους για προσωπική δύναμη ανθρώπους που την είχαν στην κατοχή τους σε μια βίαιη προσπάθεια κατάκτησης του κόσμου και σε ένα άσχημο τέλος.
• Ένας από αυτούς ήταν και ο Αδόλφος Χίτλερ…
Η θρυλική λόγχη όπως εκτίθεται σήμερα στο Μουσείο των Αψβούργων στη Βιέννη. Πολλοί υποστηρίζουν πως πρόκειται για αντίγραφο. Πηγή: News media
v
O ΘΡΥΛΟΣ της Λόγχης του Πεπρωμένου γεννήθηκε μια Παρασκευή πριν από 2.000 χρόνια στο λόφο του Γολγοθά, έξω από την Ιερουσαλήμ, όπου βρισκόταν σταυρωμένος ο Ιησούς ο Ναζωραίος. Για ορισμένους ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας που περίμεναν εδώ και πολύ καιρό· για κάποιους άλλους ήταν ένας ισχυρός άνθρωπος που αποτελούσε απειλή για την κοσμική και θρησκευτική τους εξουσία. Ορισμένοι από τους εχθρούς του πλησίασαν, λοιπόν, εκείνο το απόγευμα της Παρασκευής τον Πόντιο Πιλάτο, τον Ρωμαίο κυβερνήτη της Ιουδαίας, και του εξήγησαν ότι ήταν ενάντια στον ιουδαϊκό νόμο να εκτελείται κάποιος το Σάββατο, που άρχιζε το σούρουπο. Έπρεπε να θέσουν τέλος στη ζωή του εσταυρωμένου πριν από τη δύση του Ήλιου…
O Πιλάτος συμφώνησε και έστειλε τους φρουρούς του Ναού να σπάσουν τα πόδια του Ιησού, ώστε να μην μπορεί να στηρίξει το βάρος του σώματός του κι έτσι να πεθάνει γρηγορότερα. Πίσω όμως από το αίτημα να επισπευστεί ο θάνατος υπήρχε ένας απώτερος σκοπός. O Ησαΐας είχε προβλέψει: «Δεν θα συντριβεί κανένα από τα οστά του». Επομένως, αν οι φρουροί έκαναν τη δουλειά τους, ο λαός δεν θα πίστευε πως ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας.
v
Πράξη ελέους
Όταν όμως οι φρουροί του Ναού έφθασαν στο Γολγοθά, ένας Ρωμαίος εκατόνταρχος, ο Γάιος Κάσσιος, ο οποίος είχε εντυπωσιαστεί από το κουράγιο και την αντοχή του Ιησού πάνω στο σταυρό, τους εμπόδισε να εκτελέσουν τη διαταγή. Δεν άφησε δηλαδή τους φρουρούς να ακρωτηριάσουν το σώμα του Ιησού και αντ’ αυτού πήρε τη λόγχη του και τρύπησε τη δεξιά πλευρά του για να δείξει ότι ο καταδικασμένος είχε ήδη πεθάνει. Αυτή η πράξη συμπόνιας, που έγινε για να προστατεύσει το σώμα του Ιησού από τον περαιτέρω εξευτελισμό, μετέτρεψε τη λόγχη σε προφητικό εργαλείο.
v
Σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη, η τελική πράξη της Σταύρωσης ήταν το τρύπημα της πλευράς του Ιησού από τη λόγχη ενός Ρωμαίου εκατόνταρχου. (Πίνακας του Ρούμπενς μεταξύ 1619 και 1620. Μουσείο Καλών Τεχνών Αμβέρσας). Πηγή: Wikimedia Commons
v
Λέγεται ότι ο εκατόνταρχος προσηλυτίστηκε στον χριστιανισμό και έγινε γνωστός ως “Λογγίνος ο Λογχοφόρος”. Το όπλο του βαπτίστηκε “Λόγχη του Πεπρωμένου”. Σιγά-σιγά δημιουργήθηκε γύρω από αυτό ένας θρύλος, σύμφωνα με τον οποίο, όποιος είχε στη διάθεσή του τη λόγχη και κατανοούσε τις πνευματικές δυνάμεις που αυτή υπηρετούσε, θα είχε στα χέρια του το πεπρωμένο του κόσμου.
Δεν ήταν όμως μόνο η λόγχη που διέθετε τέτοια δύναμη. Σύμφωνα με τους πρώτους χριστιανούς, μεγάλες δυνάμεις αποδόθηκαν σε όλα τα αντικείμενα που σχετίστηκαν με τη Σταύρωση. O μανδύας μπορούσε να θεραπεύει αρρώστους και να ανασταίνει νεκρούς, ο σταυρός έδιωχνε το κακό, το ακάνθινο στεφάνι επέφερε μεγάλη πραότητα και η λόγχη εξασφάλιζε σπουδαίο πεπρωμένο. Το αποτέλεσμα ήταν η λόγχη να αποτελέσει στόχο των μεγάλων στρατιωτικών ηγετών τις τελευταίες δυο χιλιετίες.
Αυτό όμως που δεν επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση για τον μελετητή των εσωτερικών επιστημών, είναι ο βαθύτατος πνευματικός συμβολισμός της Λόγχης του Πεπρωμένου, ο οποίος έως ένα βαθμό συνδέεται με το Θρύλο του Άγιου Δισκοπότηρου και τα Μυστήριά του.
v
H πορεία της λόγχης ανά τους αιώνες
Σύμφωνα με το θρύλο που έχει δημιουργηθεί γύρω από το ιερό κειμήλιο, το 285 μ.X. τη λόγχη κρατούσε στα χέρια του ο Μαυρίκιος, ο χριστιανός αρχηγός της Λεγεώνας των Θηβών, ενώ ξεψυχούσε μαζί με τους 6.666 άνδρες του έπειτα από διαταγή του Ρωμαίου τυράννου Μαξιμιανού.
Την εποχή που ο χριστιανισμός ενέπνεε τους ανθρώπους, ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος ζωγράφισε έναν υπέροχο πίνακα με θέμα το μαρτύριο του Αγίου Μαυρικίου και της θηβαϊκής λεγεώνας.
Αργότερα η λόγχη φέρεται ότι ήρθε στην κατοχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ο οποίος την είχε πάντα μαζί του στις μάχες που έδωσε για να εξασφαλίσει τη θέση του στην κεφαλή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και να κηρύξει τον χριστιανισμό ως την επίσημη θρησκεία της. Στη συνέχεια πέρασε στην κατοχή άλλων σημαντικών προσώπων της ιστορίας, όπως ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος που λέγεται ότι τιθάσευσε τους Γότθους το 385 μ.X.
H λόγχη έφυγε από τη Ρώμη το 410 μ.X. –όταν ο Αλάριχος Α΄ ο Τολμηρός, ηγεμόνας των Βησιγότθων, λεηλάτησε την παρηκμασμένη πόλη– και πέρασε στα χέρια των γερμανικών λαών. Αργότερα εμφανίζεται ξανά στην ιστορία των βάρβαρων εθνών της Βόρειας Ευρώπης που βρίσκονταν σε πόλεμο. Είναι γνωστό ότι η λόγχη πέρασε στην κατοχή του Φράγκου στρατηγού Καρόλου Μαρτέλ, ο οποίος νίκησε τους Άραβες στο Πουατιέ το 732 μ.X. Παρέμεινε στα χέρια των Φράγκων –εξασφαλίζοντας, όπως θα έλεγαν ορισμένοι, τη στρατιωτική τους κυριαρχία– μέχρι τη βασιλεία του πρώτου αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, του Καρλομάγνου, τον 9ο αιώνα μ.Χ.
v
Σύμφωνα με την τευτονική παράδοση, η επικράτηση του Καρλομάγνου (βασ. 768-814) στηρίχθηκε στην κατοχή της λόγχης. Πηγή: News media
v
Σε σαράντα επτά επιτυχημένες εκστρατείες ο Καρλομάγνος την είχε πάντα στο πλευρό του· μέχρι τη στιγμή που κύλησε κατά λάθος από το χέρι του, καθώς επέστρεφε από την τελευταία, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, μάχη του. Πέθανε λίγες μέρες μετά. Κατόπιν η λόγχη πέρασε σαν σύμβολο εξουσίας από τα χέρια μιας μακριάς σειράς (κυρίως Γερμανών) αυτοκρατόρων της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, μέχρι τη νίκη του Ναπολέοντα Βοναπάρτη στο Αούστερλιτς το 1806.
Αντί να παραδώσει τον τίτλο στον τολμηρό Γάλλο, ο τελευταίος αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ο Φραγκίσκος ο Β΄, τον αποκήρυξε· η λόγχη έφυγε λαθραία από τη Νυρεμβέργη όπου βρισκόταν και μεταφέρθηκε στη Βιέννη, όπου ο Φραγκίσκος εξακολουθούσε να κυβερνά ως αυτοκράτορας της Αυστρίας. Οι Αυστριακοί αρνήθηκαν να επιστρέψουν τη λόγχη στη Γερμανία μετά την ήττα του Ναπολέοντα. Έτσι, παρέμεινε στη Βιέννη μέχρι τις αρχές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οπότε τη διεκδίκησε ο Αδόλφος Χίτλερ.
v
Μοιραία έλξη
Παρά το γεγονός ότι στην Ευρώπη των αρχών του 20ού αιώνα ήταν γνωστή η ύπαρξη τεσσάρων λογχών, αυτή που σύμφωνα με τους περισσότερους μελετητές θα μπορούσε να είναι η αυθεντική, ήταν αυτή που υπήρχε στη Βιέννη ως ένα από τα βασιλικά εμβλήματα των Αψβούργων.
O Χίτλερ είδε για πρώτη φορά τη λόγχη όταν φτωχός και άνεργος ζούσε στην αυστριακή πρωτεύουσα (1912). O ενθουσιασμός του για το ιερό κειμήλιο ήταν άμεσος· κατά την πρώτη του επίσκεψη στο Μουσείο των Αψβούργων όπου βρισκόταν η λόγχη, ο νεαρός Χίτλερ πέρασε ώρες ολόκληρες παρατηρώντας την σαν υπνωτισμένος, έχοντας τη βαθιά πίστη, όπως διακήρυττε αργότερα, ότι την είχε κρατήσει στα χέρια του σε κάποια άλλη μεγάλη στιγμή της ιστορίας. Σε κάποια προηγούμενη ζωή. H δύναμη της λόγχης εισέβαλε στο νου του και δημιούργησε τεράστια αναταραχή στην καρδιά του, όπως ισχυρίστηκε.
Σύμφωνα με τον δρα Βάλτερ Γιοχάνες Στάιν, έναν Αυστριακό μαθηματικό και αποκρυφιστή που γνώρισε τον Χίτλερ λίγο πριν από το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ακόμη και αυτή την πρώιμη περίοδο ο μελλοντικός Φύρερ ήταν γνώστης των μυστικιστικών θρύλων δύναμης και πεπρωμένου που περιέβαλλαν τη λόγχη.
v
Η κατοχή της λόγχης ενίσχυσε την πεποίθηση του Χίτλερ ότι προοριζόταν να γίνει
ο μοναδικός ηγέτης του κόσμου. Αριστερά, έμβλημα των Βάφεν Ες Ες του Ντύσελντορφ
με τους δύο σταυρούς, της Σταύρωσης και τον αγκυλωτό (1933). Πηγή: News media
v
Ως επιβεβαίωση αυτού του ισχυρισμού πολλοί παρουσιάζουν το γεγονός ότι μια από τις πρώτες ενέργειές του ως καγκελάριος ήταν να λεηλατήσει τα βασιλικά εμβλήματα των Αψβούργων και να τα φέρει στη Γερμανία. Αφού ανακήρυξε την Αυστρία ως τμήμα του Τρίτου Ράιχ, ο Χίτλερ φόρτωσε τη λόγχη σε ένα θωρακισμένο τρένο των Ες Ες και τη μετέφερε στη Νυρεμβέργη στις 13 Οκτωβρίου 1938. Εκεί φυλάχθηκε στο ναό της Αγίας Αικατερίνης για τα επόμενα έξι χρόνια, μέχρι τη στιγμή που μεταφέρθηκε σε ένα πιο ασφαλές καταφύγιο – μια υπόγεια κρύπτη.
Αν ο Χίτλερ ήταν τόσο πεισμένος για τις δυνατότητες της λόγχης όσο αναφέρει ο Στάιν, τότε θα γνώριζε πως η απώλειά της θα σήμαινε και απώλεια των ευεργετικών δυνάμεών της. Παρόμοια, όσο η λόγχη βρισκόταν στην κατοχή του είναι βέβαιο πως ενίσχυε την πεποίθησή του ότι θα εκπλήρωνε το πεπρωμένο του, το οποίο πίστευε πως ήταν να γίνει ο μοναδικός ηγέτης του κόσμου.
v
H δύναμη του θρύλου
Από τη σκοπιά αυτή, οι σχέσεις του Χίτλερ με τη λόγχη αποτελούν άριστο παράδειγμα της περίεργης συνύπαρξης που μπορεί να προκύψει όταν οι θρύλοι διασταυρώνονται με τις ζωές αληθινών προσώπων. H ίδια η λόγχη ως αντικείμενο μπορεί να μην διαθέτει καμιά ιδιαίτερη δύναμη, αλλά το γεγονός ότι όσοι την αναζήτησαν και την είχαν στην κατοχή τους πίστευαν στη δύναμή της, της προσέδωσε μια μυστικιστική ιδιότητα.
Κάτι που μοιάζει με μυστηριώδη επιβεβαίωση του θρύλου της λόγχης είναι το γεγονός ότι το τέλος της σχέσης του Χίτλερ με το ιερό κειμήλιο σήμανε και την πτώση του Τρίτου Ράιχ. Τον Οκτώβριο του 1944 η Νυρεμβέργη υπέστη εκτεταμένες καταστροφές από τους βομβαρδισμούς των Συμμάχων. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χίτλερ διέταξε την ταφή του θησαυρού των Αψβούργων, μαζί με τη λόγχη, σε μια ειδικά κατασκευασμένη υπόγεια κρύπτη.
Μέσα σε έξι μήνες, όμως, η πόλη βρέθηκε σε κατάσταση πολιορκίας. Τμήματα του αμερικανικού στρατού ενεπλάκησαν σε τρομερές μάχες με τις δυνάμεις των Ες Ες και τα συντάγματα πυροβολικού που ο Χίτλερ είχε τοποθετήσει στην περιοχή για την άμυνα της πόλης. Ύστερα από αρκετές ημέρες μαχών, στις 20 Απριλίου 1945, ο αμερικανικός στρατός αναδείχθηκε νικητής.
v
O θρύλος επιβεβαιώνεται
Καθώς άρχισε η συγκέντρωση των επιζώντων Ναζί, ο αντισυνταγματάρχης Ουίλιαμ Χορν, διοικητής του Γ΄ Συντάγματος του αμερικανικού στρατού, ανέλαβε την αποστολή να εντοπίσει τα βασιλικά εμβλήματα των Αψβούργων. Ευτυχώς η είσοδος της κρύπτης είχε αποκαλυφθεί στη διάρκεια ενός βομβαρδισμού, και στις 30 Απριλίου 1945, στις 14:10, ο Χορν μπήκε στην κρύπτη και κατάσχεσε τη λόγχη εκ μέρους της αμερικανικής κυβέρνησης. Την ίδια στιγμή ο Χίτλερ, κρυμμένος στο καταφύγιό του στο Βερολίνο, δεχόταν επιτέλους το αναπόφευκτο της ήττας του.
v
Ο νικητής του πολέμου, στρατηγός Τζορτζ Πάτον (δεξιά) ήρθε σε σύγκρουση με τον στρατηγό
Ντουάιτ Αϊζενχάουερ (αριστερά), καθώς έχοντας στην κατοχή του τη λόγχη ήθελε να εισβάλει
στην Σοβιετική Ένωση. Στη μέση, ο «μεσολαβητής» για τη συμφιλίωση στρατηγός
Ομάρ Μπράντλεϊ (1945). Πηγή: News media
v
Με την κατάρρευση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και το άνοιγμα των σοβιετικών αρχείων, σε συνδυασμό με πρόσφατες μαρτυρίες Σοβιετικών στρατιωτών που έπαιξαν ρόλο στην πτώση του Βερολίνου, γνωρίζουμε σήμερα με βεβαιότητα ότι στις 30 Απριλίου του 1945, στις 15:30, ογδόντα μόλις λεπτά αφότου οι Αμερικανοί πήραν στην κατοχή τους τη λόγχη, ο Χίτλερ αυτοκτόνησε αυτοπυροβολούμενος στο κεφάλι.
Αν και οι Αμερικανοί πολιτικοί και τα ανώτατα στρατιωτικά στελέχη φάνηκε να μην δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το θρυλικό αντικείμενο, ο στρατηγός Πάτον έδειξε να γοητεύεται και να νιώθει μια ακαταμάχητη έλξη από τη λόγχη, μόλις την αντίκρισε. Το ενδιαφέρον του είναι αναμφισβήτητο, καθώς φρόντισε να επιβεβαιώσει την αυθεντικότητά της, ακολουθώντας τα ίχνη της στην ιστορία.
Τελικά τα βασιλικά εμβλήματα των Αψβούργων, μαζί με τη λόγχη του Λογγίνου, μεταφέρθηκαν μετά από απόφαση του στρατηγού Αϊζενχάουερ πίσω στο Μουσείο των Αψβούργων στη Βιέννη, όπου και παραμένουν μέχρι σήμερα. Αυτό τουλάχιστον λέει ο θρύλος. Άλλοι ωστόσο υποστηρίζουν πως η λόγχη που υπάρχει σήμερα στη Βιέννη είναι αντίγραφο της πραγματικής, η οποία μεταφέρθηκε μυστικά στις Ηνωμένες Πολιτείες…
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
• Η Αδελφότητα της Στρογγυλής Τραπέζης και το Άγιο Δισκοπότηρο. Εκδόσεις Πύρινος Κόσμος.
• Οι περιπέτειες της Στρογγυλής Τράπεζας και το Άγιο Δισκοπότηρο, του Φράνσις Ρολτ-Γουήλερ. Εκδόσεις Ιάμβλιχος, 1995.
• The Spear Of Destiny: The Occult Power Behind The Spear Which Pierced The Side Of Christ, by Trevor Ravenscroft, 1982.
• The Mark of the Beast: The Continuing Story of the Spear of Destiny, by Trevor Ravenscroft, 1997.
